Όταν τα μέλη του CRC συγκεντρώνονται, το σίγουρο είναι ότι ακολουθεί άγριο πάρτι – με συμπρωταγωνιστές τα βουλκανιζατέρ της Κέρκυρας!

Του Γιώργου (Déjà Vu) Χριστοδουλόπουλου

Τρία χρόνια είχαμε να επισκεφτούμε την Κέρκυρα και πραγματικά μας είχε λείψει. Όχι μόνο ως τόπος διακοπών με αδιαμφισβήτητη ομορφιά, αλλά και ως ένα μέρος της χώρας μας, όπου η αγάπη για το αυτοκίνητο περισσεύει, με όσα αυτό συνεπάγεται. Και συνεπάγεται αρκετά, με πρώτο και κύριο την ύπαρξη του CRC, του γνωστού μας Corfu Racing Club, που είναι στην ουσία και ο λόγος που o Alex, ο MTS και η αφεντιά μου βρεθήκαμε στο νησί για ένα αξέχαστο τριήμερο. Αφορμή ήταν η ανοιξιάτικη συνάντηση των μελών του club – και όταν γράφω «συνάντηση», στην πραγματικότητα εννοώ κάτι περισσότερο από μια μεγάλη παρέα που βρίσκεται στο ίδιο σημείο με τα αυτοκίνητά της και απλά αράζει και συζητάει. Μιλάω για πολύ πιο οργανωμένα πράγματα, μιλάω για προετοιμασίες που διήρκεσαν αρκετά, μιλάω για κόπους πολλών ατόμων, μιλάω για κέφι και μεράκι και χαμόγελο και ιδρώτα και τρέξιμο μαζί. Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένος…

Τριήμερο
Παρασκευή: στο δρόμο από το λιμάνι της Κέρκυρας μέχρι το Σιδάρι στο βόρεια, που θα φιλοξενούσε το meeting του CRC, φάνηκε από την πρώτη στιγμή το «ποιόν» του νησιού: αρκετά βελτιωμένα γυρίζουν φασαριόζικα στους δρόμους του, προετοιμάζοντάς μας για το τι θα ακολουθήσει τις επόμενες δυο μέρες. Λίγη ώρα μετά, πίνουμε το ποτάκι μας με τον Πέρσο, τον Αλέκο και το Δημήτρη και προετοιμάζουμε τις κινήσεις μας για το Σαββατοκύριακο. Είχαμε βλέπεις κόσμο να γνωρίσουμε, φίλους να θυμηθούμε, αυτοκίνητα να φωτογραφίσουμε, χιλιόμετρα να καλύψουμε, μέρη να επισκεφτούμε… Με το που όλα κανονίστηκαν, ξεκίνησε η αϋπνία, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ – υπεύθυνος ο Σπύρος! Το Σάββατο μας βρήκε με δυο ώρες ύπνο, να γυρίζουμε στην Κέρκυρα και να φωτογραφίζουμε ό,τι πιο αξιόλογο επέτρεπε ο χρόνος μας – βλέπεις το βράδυ είχαμε και το πάρτι του CRC για το συγκεκριμένο event, που θα γινόταν στο BED στο Σιδάρι. Καταλαβαίνεις τι έγινε εκεί: αρκετά μέλη του CRC, μαζί τους και εμείς, το διασκέδασαν με την καρδιά τους – μέχρι και δυο τούμπανα έφεραν έξω από το μαγαζί, για να κάψουν λάστιχα στις δύο ή ώρα τη νύχτα! Τι να λέμε τώρα…

Burn Out κ.α.
Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι, όταν ξεκίνησε το event το πρωί της Κυριακής, είχαμε πίσω μας μόλις 1,5 ώρα ύπνου από το προηγούμενο βράδυ. Κυρίως εγώ δηλαδή, αφού ο Alex είχε πάει για ύπνο νωρίτερα την προηγούμενη νύχτα, ενώ ο MTS δε μπορούσε καν να ξυπνήσει και κοιμόταν σαν γουτσου-γούτσου λούτρινο αρκουδάκι στο Fedra Mare! Ωστόσο το κάψιμο δε μπορεί να περιμένει: το πάρκινγκ στο Σιδάρι έχει δεχθεί τις περιποιήσεις των μελών του CRC από τις προηγούμενες ημέρες, έχουν δημιουργηθεί οι χώροι για το κοινό και τα αυτοκίνητα, αλλά και μια υποτυπώδης χάραξη. Τριγύρω γίνεται χαμός: παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού τριγύρω, άλλα βελτιωμένα, άλλα δυνατά εργοστασιακά, άλλα ταπεινά και παρτάλια – και ο κόσμος τόσος, που δύσκολα μπορείς να βρεις μια καλή θέση για να παρακολουθήσεις. Στο ένα μέρος του πάρκινγκ έχουμε περίπτερα βελτιωτών με διαφόρων διαμετρημάτων εργαλεία, μοτερίσια, ICEάδικα και αισθητικά βελτιωμένα παρατεταγμένα στη σειρά, με τον κόσμο να περνάει μπροστά τους και να χαλβαδιάζει. Στην άλλη άκρη της πίστας, τα αυτοκίνητα των συμμετεχόντων: όλα πισωκίνητα, με τις ντριφτάδικες BMW να έχουν την τιμητική τους, προετοιμασμένα να κάψουν λάστιχο δίχως αύριο. Και ξεκινάνε, αρχικά ένας-ένας: οχτάρια, burn out, donuts, μεγαλοπρεπείς πλαγιολισθήσεις, καπνοί και γενικός πανικός και χειροκροτήματα. Το κάψιμο κρατάει πολύ – ακούω πως οι συμμετέχοντες έχουν φέρει μαζί τους τρελό αριθμό ελαστικών έτοιμων για εξαΰλωση και πως δεν σκοπεύουν να πάρουν πίσω μαζί τους ούτε ένα από δαύτα! Μπαίνουν, καίνε, βγαίνουν, αλλάζουν, ξαναμπαίνουν.
Φυσικά δε λείπουν οι καλλίγραμμες σέξι χορεύτριες που όλοι αγαπάμε να παρακολουθούμε σε αυτοκινητιστικά events. «Πιάνω επ’ αυτοφώρω» τον παπά του Σιδαρίου να τις παρακολουθεί με ενδιαφέρον: «Πώς τα βλέπεις τα πράγματα πάτερ?» «Τι εννοείς ακριβώς?», απαντάει χαμογελώντας. «Μα, τα αυτοκίνητα βέβαια, τι νόμιζες…?», χαμογελάω πίσω. «Μια χαρά», απαντά και μου χτυπά φιλικά τον ώμο χαμογελώντας πονηρά, με τα παιδιά να μου λένε αργότερα ότι γουστάρει αρκετά τη φάση με τα αυτοκίνητα!
Εντωμεταξύ ο Πέρσος με τον MTS τα λένε στο μικρόφωνο παρουσιάζοντας αυτοκίνητα και οδηγούς που καίνε στην πίστα, ο DJ παίζει συνεχώς χορευτικές μουσικές, οι στοίβες με τα λάστιχα που είναι να χρησιμοποιηθούν όλο και μικραίνει και εγώ έχω αράξει κάπου ψηλά και πίνω τον καφέ μου θαυμάζοντας –ελπίζω να μην το διαβάζει αυτό η καλή μου- τις πάμπολλες πανέμορφες και σέξυ Κερκυραίες που παίζουν τριγύρω.

Ευχαρίστηση
Τελικά ο άνθρωπος δε θέλει και πολλά για να ευχαριστηθεί. Μια πολύ καλή και απλή συνταγή ικανοποίησης είναι η εξής: κάμποσοι ορεξάτοι άνθρωποι που γουστάρουν το αυτοκίνητο, μερικά πισωκίνητα εργαλεία, ένας σωρός λάστιχα με τάσεις… αυτοκτονίας, πυκνοί καπνοί και μυρωδιές ελαστικού, μοτέρ να δουλεύουν στους κόφτες και αρκετές εκατοντάδες χεριών να χειροκροτούν την τρέλα όλων μας! Τι μου μένει από αυτό το τριήμερο και τη συνάντηση του CRC? Καταρχάς η αγάπη του νησιού για το αυτοκίνητο, η επαγγελματική σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισε το CRC την εκδήλωση (εξασφάλιση αδειών από τοπικούς παράγοντες, νοσοκομειακού οχήματος, πυροσβεστικής, σωστή οργάνωση, προδιαγραφές ασφαλείας) και βέβαια η τρομερή φιλοξενία που ζήσαμε από τον Σπύρο Πέρσο και τα υπόλοιπα παιδιά του CRC.
Για grand finale στο meeting είχαμε όλα τα αυτοκίνητα που έμπαιναν στην πίστα μεμονωμένα, να μπαίνουν ομαδικά αυτή τη φορά, και να καίνε λάστιχα ταυτόχρονα. Για αρκετή ώρα δεν έβλεπες σχεδόν τίποτε άλλο από λευκούς καπνούς να βγαίνουν από πίσω τροχούς θαμπών αμαξωμάτων και λινά να πετάγονται τριγύρω, και δεν άκουγες τίποτε άλλο από μοτέρ να γυρίζουν στα κόκκινα και λάστιχα να σκάνε από τα burn out με μεγαλοπρεπείς «μπαλωθιές»! Αυτή και μόνο η εικόνα δείχνει ότι το αυτοκίνητο έχει μέλλον στο νησί – και κλείνοντας να προσθέσω ότι το CRC ετοιμάζει κάτι καλό και ενδιαφέρον για μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, οπότε έχε το νου σου. CRC means business!