Ενα απολύτως ενημερωτικό ταξίδι across USA με στόχο το Las Vegas και το εκεί ιστορικό πρωτάθλημα Formula Drift

8/8/2011

Προσγειωνόμαστε στο Miami μετά από συνολικά 15 ώρες πτήσεων για να πάμε να παραλάβουμε το minivan μας από τη Hertz. Είναι αυτόματο εννοείται 3,8lt v6 Chrysler με το οποίο αρχίζουμε να κατευθυνόμαστε προς το Miami, για το ξενοδοχείο Deauville. Πολύ βαριά ατμόσφαιρα με πολύ υγρασία και ζέστη. Τα a/c στο Miami δουλεύουν υπερβολικά χαμηλές θερμοκρασίες και οι εναλλαγές θερμοκρασίας και κυρίως υγρασίας είναι βασανιστικές. Φτάνουμε τελικά στο ξενοδοχείο αλλά μπροστά από την είσοδο γίνονται έργα και πάμε λίγο πιο κάτω για να αφήσουμε το αυτοκίνητο, να ξεφορτώσουμε και να κάνουμε check in. Παρκάρουμε μπροστά από έναν φούρνο και πάμε μέσα. Το ξενοδοχείο είναι πολύ δουλεμένο αν και φαίνεται χλίδα με την πρώτη επαφή με πολύ υγρασία-μούχλα συσσωρευμένη μέσα του. Αφήνουμε τα πράγματα και κατεβαίνουμε να παρκάρουμε το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο και να φάμε κάτι απέναντι σε ένα εστιατόριο. Κάθονται ο Μιχάλης με το Στέλιο και πάω να πάρω το αυτοκίνητο για να το πάω απέναντι. Μάταια… το αυτοκίνητο δεν είναι εκεί, μας το έχουν ήδη πάρει με γερανό…welcome to USA
Τρώμε το burger μας και «πτώματα» βρίσκουμε ένα taxi να μας πάει στην περιοχή που είχαν το αυτοκίνητό μας. Το κουστούμι 290 δολλάρια μόνο. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μετά από μια νυχτερινή βόλτα και την πέφτουμε για ύπνο

9/8/2011
Ξυπνάμε το πρωί στο Miami για να πάρουμε το αυτοκίνητο να κάνουμε μια βόλτα να δούμε την περιοχή. Τεράστια ξενοδοχεία, φοίνικες μεγάλοι δρόμοι και κανάλια με νερό παντού. Πολλά σκάφη και φυσικά τουριστομάγαζα παντού. Πάμε στην Ocean drive, τον πιο διαφημισμένο δρόμο του Miami στον οποίο έχουν γυριστεί πολλές ταινίες και video clips. Δεν είναι όπως το δείχνουν στην TV αλλά είναι πολύ καλοφτιαγμένος. Τουριστικά restaurant και μέρη που μπορείς να χαλάσεις λεφτά. Βολτάρουμε και κατεβαίνουμε στην παραλία για μπάνιο. Ο ήλιος είναι πολύ καυτός αν και κατά διαστήματα συννεφιάζει. Το νερό της θάλασσας καυτό και η παραλία γεμάτη κόσμο. Κολυμπάμε αλλά όχι και πολύ βαθειά. Εδώ είναι Ατλαντικός και μπορεί οι ταινίες να είναι ταινίες αλλά δεν ρισκάρουμε να δούμε κανά σκυλόψαρο αυτοπροσώπως. Αράζουμε λοιπόν στην παραλία και επιστρέφουμε στην Ocean Drive για να φάμε σε κουβανέζικη κουζίνα. Καθαρές και απλές γεύσεις. Τελειώνοντας πιάνει μια τροπική καταιγίδα και μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο έχουμε γίνει μούσκεμα. Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο για siesta. Το βράδυ κατεβαίνουμε με Στέλιο Ocean drive για να δούμε πως διασκεδάζουν εδώ. Έχει τουριστόκοσμο πολύ, με έντονη αλλά διακριτική την παρουσία της αστυνομίας παντού. Δεν ξετρελάθηκα, άσε που περίμενα το Mojito μου να είναι τουλάχιστο καλύτερο από της Ελλάδας. Τέλος πάντων το ταξίδι αυτό έχει και αυτό το ρόλο να μας δείξει τι ισχύει στην πραγματικότητα και όχι στις ταινίες. Επιστρέφουμε ξενοδοχείο γιατί το πρωί φεύγουμε για Orlando
10/8/2010
Ξεκινάμε τα χιλιόμετρα. Φεύγουμε για το βορρά της Florida και κατευθυνόμαστε προς το Cape Canaveral, το σημείο από όπου εκτοξεύονται όλες οι αποστολές της Nasa. Εκεί έχει στηθεί ένα θεματικό πάρκο γύρω από τη Nasa, την ιστορία της, τις αποστολές και τη δραστηριότητά της. Ανεβαίνουμε λοιπόν εκεί για να τα δούμε από κοντά. Φτάνουμε στο Kennedy Space center, και για μένα έρχεται η πρώτη απογοήτευση. Μπαίνουμε στο κατάστημα με τα είδη merchandise και όλα είναι φτηνιάρικα και φυσικά made in China. Κάναμε τόσα χιλιόμετρα για να έρθουμε στο μουσείο που οι Αμερικάνοι θα μας διαφημίσουν το διαστημικό τους πρόγραμμα και σχεδόν τα πάντα που πουλάνε μέσα είναι made in China. Βέβαια οι Αμερικανοί είναι καταναλωτές με πολύ χαμηλά standards και γιαυτό ψωνίζανε ακατάσχετα. Επίσης «πουλάγανε» γεύμα με βετεράνο αστροναύτη. Δηλαδή να κάτσεις να φας μαζί με ένα γεράκο και να σου λέει ιστορίες της Χαλιμάς. Μέσα στο tour δεν είχε real thing αλλά πολλές αναπαραστάσεις και φυσικά πάλι merchandise stores που για να φύγεις αναγκαστικά περνούσες από μέσα. Μαγνήτιζαν με επιδεξιότητα τα δολάρια από την τσέπη του επισκέπτη. Δεν ξέρω αν ήμουν προκατειλημμένος αλλά μου φάνηκε περισσότερο πάρκο διασκέδασης παρά επιμόρφωσης. Παρόλα αυτά οι Αμερικάνοι που είναι «πατριώτες» τα υποστηρίζουν και με το παραπάνω όλα αυτά. Φεύγουμε λοιπόν λίγο πριν νυχτώσει από τη Nasa και κατευθυνόμαστε για Orlando, όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Αν και δεν βλέπουμε πολλά, το γεγονός ότι στο Orlando υπάρχουν πάρκα της Universal Studios, Disneyland, waterpaks και άλλες attractions λέει πολλά για το μέρος. Το ξενοδοχείο μας, το Rossen In, είναι από τα πιο τίμια που έχουμε συναντήσει στο trip και τουλάχιστον θα κοιμηθούμε σαν άνθρωποι.

11/8/2011
Ωρα για παλιμπαιδισμούς
Οι τύποι είναι καθηγητές σε αυτό που κάνουν. Εμείς επιλέξαμε ένα από τα θεματικά πάρκα της Universal, το Adventure Island και πληρώσαμε 90 και κάτι ψιλά δολάρια με τους φόρους τη στιγμή που οι περισσότεροι πλήρωναν 120 και βάλε και για τα 2 πάρκα ενώ υπήρχαν πακέτα και μέχρι τα 250 Ευρώ για πολλές μέρες. Επίσης υπήρχε το express που πλήρωνες γύρω στα +70 και πέρναγες ταχύτερα από τις ουρές. Μιλάμε για πολύ λαό μέσα στο πάρκο. Χιλιάδες κόσμου και ουρές που σε ώρες αιχμής ξεπερνούσαν τις 2 ώρες αναμονής. Πολύ καλοστημένο αλλά και διασκεδαστικό το πάρκο, πράγματι σε ξανακάνει παιδί. Είναι σπεσιαλίστες σε αυτό τον κλάδο και πολλά χρόνια μπροστά από οτιδήποτε παίζει στην Ευρώπη. Προσθέστε στα παραπάνω και τα πάρα πολλά καταστήματα που υπάρχουν στο χώρο και μπορούν να ξετινάξουν το πορτοφόλι σου. Βέβαια εκεί βρήκαμε και κάποια ωραία μαγαζιά όπως του Hurt and Hunnington αλλά και το official κατάστημα των Nascar, από όπου πήραμε το κατιτίς μας. Αργά λοιπόν το βράδυ γυρνάμε στον Παλαιστίνιο που είχε παραδοσιακό και τρελό φαγητό μπουφέ μέχρι σκασμού.
12/8/2011
Ξυπνάμε και φυσικά επιστρέφουμε στον Παλαιστίνιο για πρωινό με 5 δολάριο μέχρι σκασμού για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας για Tallahasse, την πρωτεύουσα της Florida. Πριν από αυτό όμως πάμε στο αεροδρόμιο του Orlando να αλλάξουμε αυτοκίνητο γιατί το πρώτο τράβαγε αισθητά προς τα δεξιά και θα καταντούσαν πολύ κουραστικά τα χιλιόμετρα που θα ακολουθούσαν. Παραλαμβάνουμε ένα όμοιο από την Dodge το οποίο όμως ήταν μοντέλο 2011 και φορούσε τον καινούριο 3,6 VVL κινητήρα που αποδείχτηκε και αρκετά οικονομικότερο. Η κρίση βλέπετε έκανε ακόμη και τους Αμερικάνους fuel efficient. Βέβαια όπως φάνηκε αργότερα και αυτό τραβούσε αλλά τώρα που το βρήκαμε και σε πιο thug χρώμα δεν το αλλάζουμε, γιατί θα μας πουν και τρελούς. Για τους αριθμολάτρεις, το ταξίδι με τον 3,8 πρώτης γενιάς V6 έκανε 19,2 μίλια με ένα γαλόνι ενώ το VVL 3,6 έκανε 23,1. Σοβαρή διαφορά. Μετά από κάποιες ώρες στο δρόμο λοιπόν, φτάνουμε στο Super 8, το ξενοδοχείο-μούχλα. Με το που μπήκαμε στο δωμάτιο μας κόπηκε το οξυγόνο αλλά υπομείναμε. Είχε κολλήσει η πόρτα να φανταστείτε. Πρόκειται για μια πόλη χωρίς ουσιαστικό λόγο ύπαρξης που συντηρείται κυρίως από τα πανεπιστήμιά του. Το βραδάκι κάναμε μια βόλτα και τελικά καταλήξαμε στα Hooters που βέβαια καμία σχέση δεν έχουν με τα ελληνικά. Είχαν όμορφες σερβιτόρες, πολλές τηλεοράσεις που έπαιζαν μπάχαλο από football, golf, nascar, κ.α και μετά από 1 ώρα μέσα εκεί με είχε πιάσει το κεφάλι μου από τη βαβούρα. Φυσικά και μέσα εκεί υπήρχε κατάστημα με αναμνηστικά είδη για την ενίσχυση του τζήρου του καταστήματος. Ο Στέλιος δεν ήπιε μπύρα αφού δεν είχε μαζί του την ταυτότητά του…
13/8/2011
Ξυπνάμε το πρωί λοιπόν και προορισμός της ημέρας μας η πολιτεία της Louisiana και συγκεκριμένα η Ν.Ορλεάνη. Η πόλη του ρυθμού και της Jazz. Αφού περάσουμε από πάνω από το Mississippi φτάνουμε στον προορισμό μας. Είναι Ν. Ορλεάνη είναι μια σχετικά μικρή και φτωχή πόλη που έχουν περάσει από εκεί διάφοροι αποικιοκράτες, οι οποίοι έχουν αφήσει Ευρωπαικό αέρα στην πόλη. Θεωρείται επίσης πόλη των voodoo και έχει αρκετές attractions γύρω από αυτά. Όλη η δράση βέβαια είναι γύρω από την French quarter και κάποιους δρόμους που σίγουρα δεν θυμίζουν Αμερική. Στενά σοκάκια και πάρα πολλά τουριστικά μαγαζιά και μπαρ, δίπλα στα ποταμόπλοια που ανεβοκατεβαίνουν τον Mississippi. Στα παραπάνω προσθέστε και πολλούς καλλιτέχνες που δείχνουν τα ταλέντα τους στους περαστικούς επιδιώκοντας να βγάλουν τα προς το ζειν. Μέσα σε όλα βέβαια γίνεται και ένα μπαχαλάκι τύπου Φαληράκι Ρόδου και Λαγανά Ζακύνθου. Τα δείπνο μας έγινε σε ένα πολύ όμορφο μαγαζί με live μουσική και ωραίες γεύσεις. Να σημειώσουμε ότι στον κατάλογο με τα φαγητά σε κάποιες σαλάτες διαφημίζονταν οι ελιές calamatas. Αυτά για τη νυχτερινή Ν.Ορλεάνη. Το ξενοδοχείο O’Keefe είναι και αυτό τιμιότατο και καθαρό και μας ξεκουράζει όπως πρέπει μετά από αρκετά χιλιόμετρα
14/8/2011
Και η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στη Ν.Ορλεάνη. Κάνουμε κάποιες πεζές περιπολίες μέσα στα σοκάκια της πόλης που τη μέρα δείχνει την καλλιτεχνική της όψη καλύτερα. Πολλές gallery και antiquery με πολύ ακριβά πράγματα όμως είναι διάσπαρτες μέσα στην πόλη. Ο Στέλιος επισκέφτηκε και το μουσείο voodoo κάτι που εγώ και ο Mike «μηδενίσαμε» στην όλη προσπάθεια των Αμερικανών να τραβήξουν δολάρια από τις τσέπες των επισκεπτών. Κατόπιν κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία για να πιούμε ένα καφέ στο φημισμένο Café du Monde. Φέσι ο Iced café που ήπιαμε, ενώ μαζί σερβίρουν και κάτι bezels (λουκουμαδάκια με ζάχαρη άχνη), που είναι μια χαρά. Φωτογραφίες δίπλα στα ποταμόπλοια και μπαίνουν σε ένα cigar factory που έχει «μεξικάνια» που επί τόπου φτιάχνουν πούρα. Αγοράζουμε κάποια κομμάτια από εκεί και κάνουμε διάλλειμα για siesta. To βραδάκι κατεβαίνω με το Στέλιο για βόλτα, μπαίνουμε μέσα στο Hustler και αγοράζουμε κάποια αναμνηστικά και συνεχίζουμε. Τελικά καταλήξαμε με ένα bar που γίναμε «ζάρια» από το alcohol και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Τα αναμνηστικά από το Hustler… χάθηκαν.

15/8/2011
Houston, we’ve got a problem
Επόμενη στάση το Houston. Welcome to big Texas, τη μεγαλύτερη πολιτεία των ΗΠΑ. Τρώμε δρόμο και τελικά μετά από σχεδόν 5 ώρες καταλήγουμε στο Houston Inn&Suites. Μόνο Inn&Suites δεν ήταν. Σε μια περιοχή γεμάτη από Mexicans και λοιπούς μετανάστες, το ξενοδοχείο ήταν βγαλμένο μέσα από ταινία. Περιμέναμε πότε θα γίνει το επόμενο bloodbath ή το επόμενο deal με ναρκωτικά. Το βράδυ κατέβηκα μια βόλτα με το Στέλιο downtown αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Ένα κέντρο με ουρανοξύστες και τριγύρω απλωμένο το οικιστικό Houston που είχε και κάποιες pub, αλλά τίποτα άξιο του να χαλάσουμε λεφτά. Επιστρέψαμε στην έδρα μας που ο Μιχάλης είχε φάει ένα υπέροχο taco από τη remote taqueria της Elena, ενώ είχε καθαρίσει και μια cucaracha…
16/8/2011
Αντίο Houston, και κατευθυνόμαστε για Dallas και την πίστα Nascar που υπάρχει εκεί. Στο Texas οι μεγάλες πόλεις δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη τουριστική attraction, αλλά είναι στημένες για τις επιχειρήσεις που δραστηροποιούνται εκεί. Περνάμε από περιφερειακό δρόμο την πόλη και κατευθυνόμαστε λίγο έξω προς την πίστα Texas Motor Speedway. Στην Αμερική συνηθίζει το μάτι σου τις γιγαντιαίες κατασκευές και τα μεγάλα κτήρια, αλλά φτάνοντας εκεί, πραγματικά μου κρέμασε το σαγόνι. Το GPS έδειχνε ότι έχουμε σχεδόν φτάσει και δεξιά μας εμφανίζεται μια γιγαντιαία κατασκευή και απίστευτες πολυόροφες κτηριακές εγκαταστάσεις φυτεμένες σε μια τεράστια έκταση. Οι πίστες που φιλοξενούν αγώνες Nascar στην Αμερική δεν έχουν καμία σχέση σε φιλοσοφία και κατασκευή σε σχέση με οτιδήποτε παίζει ανά τον κόσμο. Είναι η φυσική εξέλιξη του ροντέο και γιαυτό είναι όλες αρένες με τρομακτικά πολλές θέσεις για θεατές. Η οβάλ διαδρομή είναι ορατή από οποιοδήποτε σημείο της πίστας κι αν καθίσει κάποιος θεατής και η χωρητικότητα του συγκεκριμένου σταδίου είναι 270.000 θεατές καθιστοί. Φανταστείτε ότι το γήπεδο παδοσφαίρου της Barcelona, το φημισμένο Camp Nou χωράει 99.354 θεατές σύμφωνα με την FIFA. Μπορείτε να διανοηθείτε την τάξη μεγέθους ενός σταδίου που έχει 80.000 θέσεις parking και 8 ελικοδρόμια. Φανταστείτε την ατμόσφαιρα μέσα εκεί με το στάδιο γεμάτο και γύρω στα 20 Nascar V8 με κοντόκανε ξερές εξατμίσεις να γυρνάνε με μανία και ταχύτητες που φτάνουν τα 300km σε απόσταση μόλις 10 μέτρων από τον πρώτο καθιστό θεατή.
Αφού κάναμε ένα tour στην πίστα, με ξεναγό της πίστας… και συλλέξαμε πολύτιμες πληροφορίες για αυτήν, συνεχίσαμε το δρόμο μας για Wichita Falls, όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Τίμιο Motel και εκεί και υπέροχο γεύμα στο diner Dennys που έχει παραδοσιακά πιάτα με καλές τιμές και ποιότητα.
17/8/2011
Ξυπνάμε λοιπόν με επόμενο προορισμό το Albuquerque 500 μίλια μακριά. Μεγάλο ταξίδι στην καρδιά της Αμερικής. Σήμερα βλέπουμε την ολική αλλαγή στο κλίμα και το περιιβάλλον που συναντάμε. Ξεκινήσαμε από τη Φλόριντα και το τροπικό της κλίμα με το καταπράσινο περιβάλλον και σήμερα αρχίζουν να ξεραίνονται όλα στο δρόμο μας. Ο ορίζοντας είναι ατελείωτος και μπορείς να δεις τα σύννεφα στο βάθος να κατεβαίνουν προς τα κάτω… Ζέστη με ξηρό κλίμα, πιο κοντά σε αυτό της Ελλάδας και αρχίζουμε να αντικρίζουμε μια ξεχασμένη από τον χρόνο Αμερική. Χωριά με παλιά σπίτια, κατασκευές τύπου σαλούν και παλιά αυτοκίνητα που δεν βλέπαμε τις προηγούμενες μέρες. Αρχαία αγροτικά και πολλά νεκροταφεία αυτοκινήτων. Φτάνουμε στο Amarillo, σχεδόν στη μέση της διαδρομής για την προγραμματισμένη στάση. Είναι η τελευταία πόλη του Texas πριν περάσουμε στο Ν.Μεξικό. Κάνουμε μια μικρή παράκαμψη για να μπούμε λίγο στον ιστορικό Route 66, τον παλιό δρόμο που ένωνε τις ανατολικές με τις δυτικές ακτές. Cult εικόνες από παρατημένα μαγαζιά που σε γυρνάνε πολλά χρόνια πίσω. Γενικά το Amarillo, είναι φτωχική πόλη και δεν έχει τίποτα να δεις. Τουλάχιστον φάγαμε καλά στο Texas Roudhouse, άλλη μια αλυσίδα με πολύ ποιοτικό φαγητό. Και ξεκινάμε μετά την στάση για τον σημερινό μας προορισμό. Τώρα αλλάζει ακόμη περισσότερο το τοπίο και γίνεται κανονική έρημος. Τεράστιες ευθείες και άγρια δύση. Η ποιότητα του οδοστρώματος είναι άριστη και αυτό αποδεικνύεται όταν μπαίνουμε και σε μια πολύ δυνατή μπόρα. Οριακά βλέπουμε από το νερό που πέφτει αλλά κανένας δεν κόβει ταχύτητα. Έχουν εμπιστοσύνη από ότι αποδεικνύεται στο οδόστρωμα. Ήταν τρομαχτικό αρχικά το συναίσθημα να σε προσπερνάει νταλίκα με 120 χιλιόμετρα(δεν έχουν κόφτη στα 90 και πάνε με όσα πάνε όλοι) όταν οριακά έβλεπες μπροστά από το νερό. Εμείς συνηθισμένοι από Ελλάδα, περιμέναμε να έχει καμιά λίμνη εμπρός ή καμιά στροφή χωρίς σήμανση αλλά τίποτα. Φτάνουμε τελικά στο Albuquerque και το ξενοδοχείο μας. Εδώ δεν έβλεπες μαύρο, αφού και σύμφωνα με το Wikipedia μόνο 3,3% είναι μαύροι εδώ. Οι υπόλοιποι είναι Λατίνοι και λευκοί ή τέλος πάντων καταλάβατε. Άλλωστε και από το όνομα N.Μεξικό καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για περιοχή που εποικείται κυρίως από μετανάστες από το Μεξικό. Πέρα από τα ζωγραφισμένα χαμηλά κτήρια που σου θύμιζαν εικόνες Μεξικού δεν είχε κάτι άλλο να πει η πόλη. Εντύπωση μας έκανε ότι στο κέντρο υπήρχαν πολλά περιπολικά σε επιφυλακή που σημαίνει ότι όπως αναμενόταν είναι πολύ «δραστήρια»

18/8/2011
Την επομένη χαλαρά ξυπνήσαμε και κάναμε μια βόλτα σε κάποια μαγαζιά, για να αναχωρήσουμε το μεσημέρι για Flagstaff. Μια γραφική κωμόπολη που είναι πολύ κοντά στο φαράγγι του Grand Canyon. Αυτός είναι λοιπόν ο επόμενός μας στόχος. Στο δρόμο αλλάζει πάλι το τοπίο και πρασινίζει ο κόσμος. Εδώ είναι περιοχή με έντονα καιρικά φαινόμενα και πολλές βροχές. Το Flagstaff είναι πάνω στον παλιό Route 66. Άλλη μια μικρή κωμόπολη λοιπόν που όμως είναι αρκετά γραφική. Western θυμίζει με χαμηλά ξύλινα σπίτια και λίγη δραστηριότητα το βράδυ. Στη βόλτα μας downtown καταλήξαμε για pizza και δεν είδαμε και πολύ κόσμο έξω. Από εδώ βέβαια θα ορμήξουμε το πρωί για Grand Canyon

19/8/2011
 Καθυστερήσαμε να ξυπνήσουμε αλλά χαλάλι. Το κορμί με τόσο χιλιόμετρα στο δρόμο κουράζεται. Το πρωινό μας πάντως στο τοπικό dinerάδικο ήταν υπέροχο. Έχουμε 80 μίλια περίπου για το Grand Canyon. Ξαναρχίζει να στεγνώνει το τοπίο και μπαίνουμε στο πρώτο φαράγγι. Η περιοχή είναι τεράστια πραγματικά. Σχεδόν 1 ώρα κάναμε και ήμασταν ακόμη στην ευρύτερη περιοχή του φαραγγιού. Είναι μία από τις περιπτώσεις που οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψεις το μεγαλείο της φύσης. Για να μπεις μέσα στο εθνικό πάρκο του Grand Canyon πληρώνεις $25/αυτοκίνητο αλλά αξίζει και με το παραπάνω. Τέτοια θεάματα δεν θα δεις πολλές φορές στη ζωή σου. Χάνεται το μάτι σου στον ορίζοντα… Από τις φωτογραφίες μπορείτε να πάρετε μια ιδέα. Αφήνουμε λοιπόν το Grand Canyon και φεύγουμε για Vegas. Στο κομμάτι αυτό πήγαμε να την πατήσουμε αφού κάναμε ένα τεράστιο κομμάτι δρόμου χωρίς βενζινάδικα. Αλλά τελικά τη γλιτώσαμε. Νυχτώνει και συνεχίζουμε μέσα στην έρημο της Nevada. To Las Vegas είναι χτισμένο μέσα στην έρημο, στο πουθενά, και δεν αποτελεί κάποιο πέρασμα. Η χαρά του κιτς και του νέον… Τεράστιες ταμπέλες παντού, γιγαντοκατασκευές και τα πάντα στοχεύουν στον εντυπωσιασμό. Φτάσαμε αλλά είμασταν πολύ πτώματα για να ροκάρουμε… Άλλωστε περισσότερο ήρθαμε εδώ αυτή τη στιγμή για να κόψουμε τη διαδρομή και όχι για να το ζήσουμε we will be back.

20/8/2011
Ξυπνάμε την επομένη με προορισμό το LA. Πριν φύγουμε από τη Nevada, περνάμε από τον κεντρικό δρόμο που γίνεται ο πανικός του Vegas. Απίστευτες κατασκευές μέσα στο πουθενά. Πολύς ο κόσμος και όλα δείχνουν ότι το πάρτυ δεν σταματάει ποτέ. Φεύγοντας τυχαία(λόγω πείνας) σταματάμε γύρω στα 50 μίλια μετά και είμαστε σε άλλο ένα συγκρότημα που όμως αυτή τη φορά είναι Mall. Εκεί βρίσκουμε και το εστιατόριο του Mad Greek. Gyros, mpaklava και τα συναφή που από ότι φαίνεται άρεσαν πολύ στους Αμερικάνους. Μπουκάρουμε και στο Mall και κάνουμε και τη ζημιά μας και συνεχίζουμε για LA. H εικόνα μπαίνοντας στην California αλλάζει πάλι, πλουσιότερη γεωφυσικά με πολλούς λόφους και περισσότερο πράσινο. Τεράστιοι δρόμοι παντού και κατευθυνόμαστε προς Pasadena, που θα μείνουμε. Πολύ όμορφη περιοχή με πολλά ωραία σπίτια και αυτοκίνητα. Φτάσαμε Σαββάτο και η βόλτα μας ήταν αποκαλυπτική. 430 Italia με ζάντες, πολλά Euro tuned και πολύς ο κόσμος στην πιάτσα της Pasadena. Περισσότεροι «κίτρινοι» και latin εδώ αλλά πιο ισορροπημένη κατάσταση. Υπέροχο γεύμα στην trattoria και επιστροφή για ξεκούραση

21/8/2011
Αφού έχουμε περάσει Grand Canyon, ερήμους και coyote, σήμερα βάζουμε στόχο τη Venice beach και κατεβαίνουμε να γνωρίσουμε την φάση που επικρατεί στην παραλία του LA. Πολύς ο κόσμος και αφού κατεβαίνουμε στην παραλία βλέπουμε μια τεράστια σε μήκος και πλάτος παραλία με πλήθος δραστηριοτήτων. Ράμπες για sk8 και ποδήλατα, υπαίθρια γυμναστήρια, basket, τέννις και φυσικά πολλά μικρομάγαζα που πουλούσαν σουβενίρ. Κάτι που ήταν πού της μόδας ήταν οι evaluation cards για την medical cannabis. Δηλαδή κάνεις με λίγα λόγια μια αίτηση για να έχεις το δικαίωμα να αγοράζεις «φαρμακευτική» κάνναβη. Εγώ κατάλαβα ότι «του κώλου τα εννιάμερα». Μαξιλαράκι έξυπνο ομολογουμένως για μικροχρήστες και μικροεμπόρους που πλέον μπορούν υπό συνθήκες να θεωρούνται νόμιμοι για αποσυμφόρηση αστυνομίας και φυλακών από μικροεγκληματίες. Χώρια που με αυτό τον τρόπο η αστυνομία «φακελώνει» τους ασθενείς που χρειάζονται φαρμακευτική κάνναβη. Στο θέμα μας τώρα, φέρφερ απολαμβάνουν τα κύματα του ειρηνικού ωκεανού υπό την αυστηρή επιτήρηση ναυαγοσωστών με υπερσύγχρονο εξοπλισμό, σκάφη και ελικόπτερα. Εκεί όπως καταλαβαίνετε οι θάλασσες είναι άγριες και τα ψάρια μεγάλα και κακά. Αυτό το κρύο αεράκι πάντως του Ειρηνικού δεν σε έφτιαχνε να βουτήξεις μέσα. Πολύ πιο ψυχρές συνθήκες από Miami. Ενώ είχε λιακάδα, ο ήλιος δεν έκαιγε. Περίεργα πράγματα…
Το κλίμα πάντως ήταν χαλαρό και όμορφο. Φάγαμε πάλι σε ένα ψευτοιταλικό και γυρνώντας για το αυτοκίνητο, αφού είχε πέσει ο ήλιος ότι έπεφτε αρκετά η θερμοκρασία το βράδυ. Άλλωστε το LA ήταν και η πρώτη πολύ που δεν βάζαμε κλιματισμό το βράδυ. Γυρίσαμε λοιπόν στην Pasadena, και αφού αράξαμε λίγο είπαμε να πάμε μια βόλτα στο κέντρο να δούμε τι γίνεται, αλλά μάταια. Εκεί που εχθές(Σάββατο) έπηζε από ζωή, τώρα ήταν ψόφια.

Δευτέρα
Την Δευτέρα, είχαμε στόχο να κατεβούμε λίγο Hollywood blv και να δούμε και εκεί τι γίνεται. Πρόκειται για έναν τουριστικό δρόμο, που έχει περισσότερο εμπορικά μαγαζάκια και τίποτα παραπέρα αν εξαιρέσεις τα αστέρια που είναι στο δρόμο, κολλημένα με τα ονόματα διαφόρων επώνυμων. Μετά τη βόλτα εκεί πήγαμε στη φημισμένη γειτονιά του Beverly Hills. Πολύ όμορφα σπιτάκια(κάτι σαν το Ψυχικό) και φαινόταν ότι είναι μια από τις ακριβές γειτονιές του LA. Αυτά από downtown, γιατί η κίνηση και οι αποστάσεις μέσα στο LA δεν είναι παίξε γέλασε. Αν κολλήσεις μπορείς να φας και 3 ώρες στο περίμενε και δεν ήμασταν για περιπέτειες. Το βράδυ άλλωστε θα ξανακατεβαίναμε μέχρι τα Universal Studios για να συναντήσουμε τον φίλο μας Antonio Alvendia από τους Motormavens. Έτσι και έγινε και τελικά καταλήξαμε για φαγητό σε ένα gourmet burgerάδικο που είχε πολύ ωραίες γεύσεις. Τα είπαμε και ήπιαμε και ένα ποτάκι εκεί δίπλα για να επιστρέψουμε στην έδρα μας.

Τρίτη
Ξεκινάμε για San Francisco, στο βορειότερο κομμάτι της California. Στον δρόμο δεν είχε τίποτα περισσότερο από έναν τεράστιο κάμπο με ζώα και σπαρμένα δέντρα και καρπούς. 30 μίλια πριν φτάσουμε SF αλλάζει πάλι το τοπίο και πρασινίζει. Είμαστε πάλι κοντά στην θάλασσα αλλά τώρα θα πρέπει να διασχίσουμε μια τεράστια γέφυρα για να μπούμε στο νησί. Θεαματική κατασκευή και αυτή όπως και το κέντρο του SF που είναι πολύ δραστήριο επιχειρηματικά. To κακό είναι ότι είναι ότι ακριβότερο έχουμε βρει από διαμονή. Τσιμπάμε κάτι και πίνουμε κάτι μπυράκια σε ένα κινεζο-ασιάτικο που έχει και καραόκε και πάμε ξενοδοχείο. Μένουμε σε ένα δωμάτιο που μυρίζει «σκατίλα» αλλά χαλάλι. Ένα βράδυ είναι...

Τετάρτη
Αίσθηση από το προηγούμενο βράδυ μας κάνει το γεγονός ότι κάνει ψύχρα. Το πρωί τα μαζεύουμε να βρούμε άλλο δωμάτιο και στο μεταξύ πάμε να δούμε τη φημισμένη Golden Bridge που όμως στην πραγματικότητα είναι κόκκινη. Πολύ παλιά αλλά πολύ στυλάτη. Βγάζουμε τις σχετικές αναμνηστικές φωτό αλλά έχει τη χαρακτηριστική ομίχλη που από ότι μάθαμε είναι μόνιμο καλοκαιρινό μετεωρολογικό φαινόμενο και κάνουμε μια βόλτα από την πλευρά του Ειρηνικού. Εδώ οι θάλασσες είναι ακόμη πιο άγριες και ο καιρός πολύ πιο ψυχρός. Ούτε συζήτηση λοιπόν για μπάνιο. Περνάμε και από το πολύ όμορφο πάρκο και κατευθυνόμαστε προς το Fisherman’s Wharf, την προβλήτα των ψαράδων που και εδώ το έχουν πήξει στα τουριστικά και κάποια εστιατόρια. Από εκεί έχει και καλύτερη θέα από τη φημισμένη φυλακή του Alcatraz. Κάτσαμε να φάμε λοιπόν αλλά απάτη. Άνοστα πιάτα και τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν έχουν σχέση με Μεσόγειο. Επιστρέφουμε στο 2ο ξενοδοχείο που είναι μέσα στην China town και τελικά αποδεικνύεται από τα καλύτερα που έχουμε διαμείνει. Το βράδυ κατεβήκαμε μια βόλτα στην πόλη και το κλίμα μόνο καλοκαίρι δεν θύμιζε. Τα σύννεφα είχαν κατέβει τόσο χαμηλά που ένιωθες τις δροσοσταλίδες στο πρόσωπό σου. Και εννοείται κάτω από κρύες συνθήκες. Πολλοί άστεγοι και επαίτες και εδώ όπως και σε όλες τις πόλεις που επισπευτήκαμε. Ήπιαμε και φάγαμε κάτι, σε σχετικά ακριβές τιμές και τελικά επιστρέψαμε για ύπνο αφού έπρεπε το πρωί να φύγουμε νωρίς.

Πέμπτη
Ξυπνάμε νωρίς για να μην πληρώσουμε υπέρογκο πάρκινγκ αλλά και γιατί βάζουμε στόχο 600 μίλια σερί για Las Vegas, τον τελικό μας προορισμό. Όπως καταλαβαίνετε όλη η μέρα πήγε μέσα στο minivan και ας μην έφτανε αυτό, πέσαμε και σε ένα μποτιλιάρισμα για 2 ώρες σταματημένοι μέσα στο καταμεσήμερο, λόγω ατυχήματος που είχε γίνει και είχε κλίσει ο δρόμος. Τελικά καταλήγουμε στο Vegas, κατά τις 11 το βράδυ. Ξεκουραζόμαστε λίγο και βγαίνουμε βόλτα να δούμε τι γίνεται έξω. Το Vegas είναι ίσως η πόλη με το περισσότερο επενδεδυμένο budget στον κόσμο και το τι έχουν φτιάξει εκεί δεν περιγράφεται εύκολα. Απίστευτες κατασκευές εμπνευσμένες από περιζήτητες γειτονιές του κόσμου, όπως τα κανάλια της Βενετίας, παραλίες της μεσογείου, πυραμίδες της Αιγύπτου. Γιγαντιαίων διαστάσεων ξενοδοχεία και υπερκατασκευές. Όλα βέβαια είναι στημένα γύρω από τον τζόγο και τα τυχερά παιχνίδια. Αν είσαι «αλογομούρης» σίγουρα μπορείς να καταστραφείς εκεί. Εγώ προσωπικά έπαιξα-έχασα σε φρουτάκια 7 δολάρια για τη φάση αφού δεν μου λέει τίποτα ο τζόγος. Ο Μιχάλης το ίδιο. Ο Στέλιος που έχει και κάποιες γνώσεις πόκερ και την είχε ψάξει με κάποια τουρνουά συμμετείχε σε 2-3 με το ίδιο αποτέλεσμα σε όλη τη διάρκεια της διαμονής μας εκεί. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα από τις κατασκευές αλλά δεν είναι ένας τρόπος διασκέδασης που με ελκύει και γιαυτό δεν με τράβηξε η νύχτα του Vegas. Εκεί όλα είναι στημένα «No money, no hone». Άλλωστε για μένα άλλη ήταν η ουσία του Vegas. Την επόμενη μέρα ξεκινάει το FormulaD round6 και είναι ένας από τους βασικούς λόγους που βρισκόμαστε εδώ… Γυρίστε λοιπόν σελίδα για να δείτε τις έγινε εκεί.